Van een vriend…

Toen Kristin me haar drang tot kunst wilde verklaren was het als een aankomende pastoor die vertelt hoe hij plots Jesus zag.  Ze vroeg me om haar levensverhaal na te lezen en ik vond het een hele eer om dit als eerste onder ogen te krijgen. Je zet niet zomaar iets op papier over jezelf, laat staan je levensverhaal, motivatie waarom, om het dan achteraf nog ergens te gaan “posten” waar iedereen eraan kan.

Soit, bij het lezen van al dit unieks voelde ik ook die lichte drang om mijn versie te brengen over dit  gebeuren.  Laat me zo vrij zijn dat na al die jaren Kristin ‘ons Kristin’ is geworden, dat we in besloten vriendenkring over BEMEL spreken en dat we haar  kunnen kaderen met alles errond erop of eronder.  Ik zweer u dat telkens het woord Bemel valt, ik spontaan glimlach, ik even afwezig ben en mijn grijze hersenstof, of wat er na al die jaren nog van overblijft, bijna in overload raakt door overactiviteit verbonden met de persoon Bemel of moeten we zeggen het begrip Bemel, het fenomeen Bemel, de ENERGIE Bemel , pour les francophones le contenu Bémèl .

Het begon voor ons allemaal in 2005 toen we met een vijftal mensen in hetzelfde lokaal gedropt werden voor wat sommigen een uitstulping van midlife noemen, anderen hoogheidswaanzin of het najagen van een kleuterdroom.  Wij noemden het kortweg PASSIE.

Ik zie het nog alsof het gisteren was, ze droeg het onafscheidelijke strak aan het gat gespannen jeanske, het witte hemd, de bruine botten…  Alles vrouwelijk maar aan de bewegingen soms een glimp van te veel jongen.  Ze was de enige madam in de groep maar haar intro was gevat, grappig, vol goesting.  En we hadden met zen allen goesting … in wat er ons te wachten stond.  Het klikte dadelijk en van dit eerste ontmoetingsmoment dat zo intens was voor iedereen hadden we zo genoten dat de drang om mekaar terug te zien alleen maar heftiger werd.  De lessen theorie werden al snel voorafgegaan door belangrijke aperitiefmomenten.  Hierbij werd  de lesinhoud zorgvuldig besproken en voor diegenen die het nog niet doorhebben, het ging er altijd bloedserieus aan toe in ons groepje, of realistisch uitgedrukt, het was altijd feest !

Tijdens onze lessen over de natuurelementen, de wolken, de koetjes en de kalfjes begon het ons stilaan toch op te vallen dat er aan ons Kristin iets was waarmee ze nog meer opviel dan de gemiddelde Belg of zoals men tegenwoordig zo mooi zegt “hoe ze duidelijk buiten de Gaus–curve viel”.

!!!! TEKENEN  !!!!

Te pas en te onpas werd je afgeleid en stond er een mooie tekening in je kantlijn die het lesonderwerp extra kracht bijzette.  Het vloeit bij Kristin uit de pen met hetzelfde gemak waarmee  Knopfler zijn gitaar betokkelt bij het brengen van Sultans of Swing.  Hierbij is kunst nooit ver weg. Ik herinner me trouwens nog de grappige tekeningen in haar eigen notebook toen ze enkele maanden het Afrikaanse Wild ging observeren en Ranger werd.  Dat ze hier zelf ook zodanig wild van werd dat een bungee-jump onder de Afrikaanse zon, de diepste sprong  ter wereld, niet onuitgeprobeerd kon voorbijgaan.  Ze moest en ze zou het bijna kakindebroekgevoel geproefd hebben.  Enige gelijkenis met  Pipi Langkous balancerend met haar paard boven het hoofd op de nok van villa Kakelbont misstaat niet.  Je weet wel, de prachtig besproette poot-rosse durf-al met de rechte staarten, lief, lachend, gemeend, bijna te veel jongen om nog meisje te zijn, maar o zo geliefd en gekoesterd door iedereen.  Ik herinner me de bescheiden Langkous nog die, vele jaren na onze “geestrijke “ opleiding in het kader van wereldverbeterende bijeenkomsten, zich afvroeg WAT ze nu uiteindelijk GOED kon. Haha, “wat ze goed kon” werd voor ons “wat ze niet kon”.  Wij vroegen ons af wat ze niet kon.  Vlot door je studies lopen, een zaak runnen, een motoriek en tekentalent hebben out of the limits.  Je vliegbrevet, je paardrijden, de kunst om raak te observeren, te redeneren, te relativeren, te eren …  Confronteren met haar bescheidenheid hielp niet, ze raakte er niet dadelijk uit.  Eén ding was ons zeker: wat ze niet kon, was stilzitten….

Dat ze niet stilgezeten had werd enkele maanden later duidelijk  bij het “posten “ van haar eerste openbare kunstwerk op Facebook.  WOW! Die KLEUREN, er boenk op !!

Kristin, mij moet je niet vertellen dat je gevonden hebt waar je achter zocht want voor ons was het er de hele tijd al.  Je bent altijd al kunst geweest, je ademt het.  Geloof me, nu je eenmaal gevonden hebt wat je wil leidt het geen twijfel dat er nog veel volgen zal.  Toen je laatst bij ons aan tafel zat merkte ik je energie, je BE.ME.ENERGIE, de fonkelingen in je ogen toen je over je roeping sprak.  Het pastoorke is geboren, Jeseke is gepasseerd , het briesende paard heeft het gat in de wei-afspanning gevonden, de Kerosine ruikt, we are fully ready for takeoff.  Ik hou me vast voor wat er komen gaat want wees gerust er komt nog veel, heel veel….

Joost Zweegers van Novastar zou het uitroepen:  “The Best is yet to come!”
Bekijk hem maar eens op YouTube, ook trance, ook nen hoek af,  je wordt meegevoerd en bent even weg.

En dat is nu precies wat BE.ME.L en haar kunst met een mens doet…

Flitser