Zelfliefde…

Er was een tijd dat ik dikke muren rondom me had gebouwd. Mijn spontaniteit, openheid en kwetsbaarheid werd wel vaker tegen mij gebruikt.
En omdat ik niet had geleerd hoe ik krachtig in mijn schoenen kon blijven staan, maar wel hoe belangrijk het was ‘wat de mensen dachten’, leerde ik vooral naar ‘buiten’ kijken en niet naar ‘binnen’. Dus tja, dan paste ik me maar aan.
En ik werd er beter en beter in.
Iets pijnlijks voelen, masker op, lachen en doen alsof het me niet raakt.
Want ik wilde gewaardeerd worden door die buitenwereld. Ik wilde dat een ander mij lief en aardig vond. Dat ik daardoor mezelf aan de kant zette, dat vond ik niet zo erg. Dat masker, dat kostuum (noem het een harnas) aantrekken leek veel ‘veiliger’.
Pas later besefte ik dat ik helemaal geen masker hoef op te zetten. Dat ik mezelf graag mag zien en dat dát eigenlijk het belangrijkste is.
Want IK ben de persoon met wie ik altijd ben. Ik ben de persoon met wie ik het moet doen als ik alleen ben. En hoe kan ik graag bij mezelf zijn als ik me steeds maar anders voordoe dan ik werkelijk ben. Zo geraakte ik langzaamaan mezelf dus kwijt.
Ik heb beseft dat ik nooit een ander iets wijsmaak, maar enkel mezelf. Die muur trok ik niet op voor een ander, maar voor me mezelf. Ik heb het aangeleerd. En het goede nieuws is dat het dus ook afgeleerd kan worden. 😃
Ik ben angstig, kwetsbaar, soms verloren en gevangen. Som ben ik helemaal de weg kwijt.
Nu erken ik dat deel. Ik zie mezelf.
Ik mag ZIJN.
Dát is kwetsbaar durven zijn voor mezelf.
Enkel zo zie ik ook echt hoe krachtig, mooi en liefdevol ik ben.
Ik ben nederig maar ik zal mijn waarde nooit meer ontkennen.
Ik ben wie ik ben. Ik match met mezelf! Hoe fijn is dat! 😃
Kijk gerust eens in de spiegel. Jij mag er ook zijn. Helemaal zoals je bent.
Your true colours are beautiful, like a rainbow! 🌈